Adam Piątkowski urodził się 5 maja 1930 roku w Warszawie, gdzie ukończył Szkołę Powszechną im. Św. Stanisława Kostki, a w 1942 roku rozpoczął naukę na tajnych kompletach w Gimnazjum i Liceum im Św. Wojciecha fundacji W. i A. Górskich. W 1948 roku, po egzaminie maturalnym, podjął studia na Politechnice Warszawskiej, w sekcji Elektrotechniki Medycznej Oddziału Fizyki Stosowanej. W 1952 roku, po zdaniu egzaminu inżynierskiego, rozpoczął studia magisterskie i pracę w Katedrze Fizyki na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej jako asystent, a od 1955 roku, po złożeniu egzaminu magisterskiego – starszy asystent. W 1957 roku został przeniesiony do Katedry Radiologii. Po obronie w 1965 roku pracy doktorskiej Analiza metod pomiaru promieniotwórczego skażenia powietrza przy użyciu różnych metod filtracji, został adiunktem. W 1968 roku został powołany na stanowisko docenta, a w 1975 roku, po przedstawieniu rozprawy Skojarzona metoda filtracji aerozoli submikronowych, uzyskał stopień doktora habilitowanego w zakresie techniki jądrowej. W 1978 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1990 roku – profesora zwyczajnego. W tym samym roku został zaangażowany w Instytucie Radioelektroniki Politechniki Warszawskiej jako profesor zwyczajny. W latach 1971-1972 odbył 9-miesięczny staż naukowy w Centre de Physique Atomique et Nucleaire na Uniwersytecie w Tuluzie. Od 1990 roku, w ramach projektu TEMPUS, współpracuje jako koordynator bądź kontraktor z Kliniką Radiologii Uniwersytetu w Grazu (Austria), Instytutem Elektroniki Politechniki w Grazu, Kliniką Radiologii Uniwersytetu w Leuven (Belgia), Kliniką Radiologii Uniwersytetu La Sapienza w Rzymie i Kliniką Radiologii Akademii Medycznej w Warszawie. Zainteresowania badawcze Adama Piątkowskiego dotyczyły dwóch dziedzin – techniki jądrowej i elektroniki medycznej. Z prac naukowo-badawczych z zakresu techniki jądrowej należy wymienić budowę aparatury pomiarowej, wykorzystanej w 1959 roku w rejsie pomiarowo-badawczym (ochrona radiologiczna) po basenie Morza Śródziemnego. Kierował zespołem, który opracował i wdrożył do produkcji w Zjednoczonych Zakładach Urządzeń Jądrowych „POLON” skomputeryzowany spektrometr efektu Mössbauera (produkt eksportowy), a także budową systemu sterowania spektrometrem hybrydowym „GIBS” w Zjednoczonym Instytucie Badań Jądrowych w Dubnej. Opracował prototypy mierników promieniotwórczego skażenia powietrza PAK1, PAK2, PKSP1. Był kierownikiem i współwykonawcą laboratorium dydaktycznego z rozproszoną inteligencją w standardzie CAMAC. Współpracował z Uniwersytetem w Uppsali (Szwecja) przy projekcie prototypu zestawu do radiochirurgii mózgu z wykorzystaniem akceleratora liniowego i urządzeń tomografii komputerowej. Zbudował skomputeryzowany system do pomiaru aktywności wzbudzonej dla określenia widma strumieni neutronów w reaktorach atomowych WWER-400 i typu WWER-1000. Z osiągnięć naukowych z zakresu elektroniki medycznej należy wymienić prace związane z zastosowaniem wielodrutowych komór proporcjonalnych jako urządzeń topograficznych, prace związane z nową metodą trójwymiarowej lokalizacji ognisk padaczki, opracowanie metody do ciągłej nieinwazyjnej rejestracji sygnałów układu bodźco-przewodzącego serca (współpraca z Centre de Technologie Biomedicale de Toulouse), zastosowanie metod wysokorozdzielczej elektrokardiografii do badania późnych potencjałów komorowych i przedsionkowych (współpraca z Akademią Medyczną w Warszawie), udział w opracowaniu i wykonaniu prototypu „walizki lekarza domowego” (realizacja w Instytucie Techniki i Aparatury Medycznej w Zabrzu), budowę laboratorium tomografii magnetycznego rezonansu (projekt TEMPUS). Był promotorem 18 doktorów, w tym 2 zagranicznych, 5 wyróżnionych, 9 spoza Politechniki Warszawskiej. Jest autorem lub współautorem 7 książek, przeszło 100 artykułów opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych, a także w materiałach z konferencji krajowych i zagranicznych. Jest ponadto autorem książki Pył promieniotwórczy(Wydawnictwo MON, Warszawa 1962) oraz współautorem (z doktorem Waldemarem Scharfem) książekElektroniczne mierniki promieniowania jonizującego (Wydawnictwo MON, Warszawa, 2 wydania) i Aparatura radiometryczna w medycynie i biologii (Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa). Za osiągnięcia badawcze, dydaktyczne i autorstwo książek był wielokrotnie nagradzany przez ministra Szkolnictwa Wyższego, Nauki i Techniki, Państwową Radę ds. Wykorzystania Energii Atomowej oraz Rektora Politechniki Warszawskiej. Prowadził wiele oryginalnych wykładów, takich jak „Aparaty światłolecznicze”, „Radiologia przemysłowa”, „Ochrona radiologiczna”, „Miernictwo radiologiczne”, „Technika stosowania izotopów”, „Miernictwo nukleoniczne”, „Zastosowania techniki jądrowej w medycynie”, „Informatyka w medycynie”, „Aparatura radiologiczna w medycynie”. Adam Piątkowski był delegatem pomocniczych pracowników naukowo-dydaktycznych do Senatu Politechniki Warszawskiej (1966-1969) oraz członkiem Zespołu Opiniodawczego ds. Badań Naukowych przy Rektorze Politechniki Warszawskiej (1975-1981). Na Wydziale Elektroniki pełnił funkcje kierownika Zakładu Elektroniki Jądrowej i Medycznej w Instytucie Radioelektroniki (1970-1984), a także prodziekana (1970-1971 i 1975-1981). Sprawował również wiele funkcji organizacyjnych poza Uczelnią. Był redaktorem naczelnym „Postępów Fizyki Medycznej” (1966-1975) i redaktorem działu „Informatora Patentowego” (1966-1983), a także wiceprzewodniczącym Rady ds. Atomistyki przy Państwowej Agencji Atomistyki (1984-1988) oraz przewodniczącym Sekcji „Technika w Medycynie” przy Komitecie Badań Naukowych (od 1990 roku, przez 3 kadencje). Był członkiem rad naukowych: Centralnego Laboratorium Ochrony Radiologicznej (1970-1988), Ośrodka Badawczo Rozwojowego Techniki Medycznej „ORMED” (od 1974 roku), Instytutu Elektrotechniki Politechniki Białostockiej (1977-1988), Międzyresortowego Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (od 1979 roku, przez 3 kadencje), Instytutu Badań Jądrowych (od 1984 roku, przez 2 kadencje) oraz Instytutu Systemów Sterowania w Katowicach (od 1984 roku, przez 2 kadencje). Był także członkiem Komisji Oceny Aparatury Jądrowej (1967), Branżowej Komisji Doradczej przy Urzędzie Energii Atomowej (1972), Komitetu Fizyki Polskiej Akademii Nauk (1968-1990, a w latach 1974-1975 sekretarzem tego Komitetu), Komitetu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej Polskiej Akademii Nauk (od 1980 roku) oraz Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej Polskiej Akademii Nauk (od 1992 roku, przez 1 kadencję). Był również członkiem European Standard Organization for Nuclear Electronics (1986-1991), Rady Redakcyjnej „Journal of Electrical Engineering” (od 1988 roku), a także Rad Redakcyjnych dwumiesięczników „Revue Européenne de Technologie Biomedicale” oraz „Innovation et Technologie en Biologie et Medicine” (1984-1992). Był aktywnym członkiem różnych organizacji naukowych i społecznych: International Radiation Protection Association (od 1970 roku), Polskiego Towarzystwa Fizyki Medycznej (w którym był sekretarzem Oddziału Warszawskiego w latach 1965-1969, prezesem w latach 1969-1972 i 1979-1983, zastępcą członka Zarządu Głównego w latach 1972-1979 i wiceprezesem Zarządu Głównego – od 1983 roku przez 2 kadencje), Stowarzyszenia Elektryków Polskich (członek Centralnego Komitetu Sekcji Automatyki i Pomiarów w latach 1974-1978, przewodniczący Komitetu ds. Systemu CAMAC w latach 1978-1981, przewodniczący Polskiego Komitetu ds. Systemu CAMAC w latach 1986-1991, wiceprzewodniczący od 1991 roku, honorowy przewodniczący od 2001 roku, członek Prezydium Komitetu Inżynierii Biomedycznej od 1983 oku), Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (członek korespondent w latach 1984-1986, członek zwyczajny od 1986 roku), Polskiego Towarzystwa Inżynierii Biomedycznej (członek od 1999 roku) oraz Stowarzyszenia Autorów „ZAIKS” (członek nadzwyczajny od 1968 roku). Adam Piątkowski otrzymał następujące odznaczenia państwowe: Złoty Krzyż Zasługi (1973), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1978), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1981), a także wiele wyróżnień: Dyplom uznania za wzorową pracę od dnia utworzenia Wydziału Elektroniki (Łączności) z okazji 25-lecia Wydziału oraz 150-lecia Politechniki Warszawskiej (1976), Dyplom Honorowy Polskiego Towarzystwa Fizyki Medycznej (1976), Złotą Odznakę „Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej” (1979), Medal „Zasłużony dla Politechniki Białostockiej” (1979), Medal pamiątkowy Stowarzyszenia Elektryków Polskich im. Mieczysława Pożaryskiego (1979), Złotą Odznakę Honorową Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1981), Dyplom z okazji XX-lecia Polskiego Towarzystwa Fizyki Medycznej za wkład pracy szczególnie cenny dla rozwoju Towarzystwa (1985) oraz Złotą Odznakę Honorową Naczelnej Organizacji Technicznej (1986).
Zmarł 4 sierpnia 2002 roku. Zostawił żonę, dwie córki, dwie wnuczki i trzech wnuków.