Tadeusz
W. Morawski
 Tadeusz
Wacław Morawski urodził się 11 sierpnia 1940 roku w Sosnowcu. W 1957 roku ukończył Technikum Łączności nr 1 w
Warszawie. Dyplom magistra inżyniera elektronika (z wyróżnieniem)
uzyskał w 1963 roku na Wydziale Elektroniki Politechniki
Warszawskiej. Od tego roku jest zatrudniony jako nauczyciel
akademicki w Instytucie Radioelektroniki na Wydziale (obecnie)
Elektroniki i Technik Informacyjnych. W 1966 roku ukończył studia na
Wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując
dyplom magistra matematyki. W 1970 roku uzyskał stopień doktora nauk
technicznych za rozprawę Określenie rozkładu pola elektrycznego w
rezonatorach obciążonych skupioną pojemnością przy pomocy metody
perturbacji, a w 1973 roku - stopień doktora habilitowanego za
monografię Nowe zastosowania metody małych zaburzeń w miernictwie
mikrofalowym (oba stopnie nadała mu Rada Wydziału Elektroniki
Politechniki Warszawskiej). W 1980 roku uzyskał tytuł profesora.
W
latach 1978-1981 Tadeusz W. Morawski był wicedyrektorem ds.
dydaktycznych Instytutu Radioelektroniki, a w latach 1981-1996
dyrektorem tego Instytutu.
Od
1981 roku do końca roku 2005 był kierownikiem Zakładu, który obecnie nosi nazwę
Zakładu Techniki Mikrofalowej i Radiolokacyjnej. Od 1993 roku jest
profesorem zwyczajnym w Instytucie Radioelektroniki.
Zainteresowania
badawcze Tadeusza W. Morawskiego koncentrują się na technice
mikrofalowej - od polowych i obwodowych metod analizy układów
mikrofalowych, przez metody pomiaru i projektowania, do konstruowania
urządzeń pomiarowych, radiokomunikacyjnych i radiolokacyjnych. W
latach sześćdziesiątych były to głównie prace dotyczące metod
wyznaczania rozkładów pola elektromagnetycznego w strukturach
biernych, nierezonansowych i rezonansowych. Prace te, prowadzone pod
kierunkiem docenta Romualda Litwina, obejmowały m.in. badanie pól
w liniach opóźniających do lamp z falą bieżącą. W latach
siedemdziesiątych badania naukowe dotyczyły głównie metod
pomiaru mikrofalowych diod półprzewodnikowych, produkowanych
wówczas w Polsce przez Instytut Technologii Elektronowej CEMI.
Metody pomiaru parametrów diod PIN i waraktorów
wykorzystywały oryginalne twierdzenia dotyczące właściwości
transformacji impedancji oraz niezmienników (monografia
Zastosowanie transformacji impedancji do badania obwodów
mikrofalowych, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1976). W
1978 roku Tadeusz W. Morawski, wspólnie z profesorem Jerzym
Osiowskim opracował teorię wielowrotników quasi-odwracalnych i Q-odwracalnych.
W latach osiemdziesiątych jego prace dotyczyły głównie metod
projektowania mikrofalowych modulatorów fazy (w tym
modulatorów o bardzo szerokich pasmach pracy), modulatorów
amplitudowo-fazowych oraz sześciowrotników do pomiaru
reflektancji. Konstrukcja tych przyrządów znacznie się
uprościła dzięki zastosowaniu przesuwników fazy. Kierował też
pracą zespołu opracowującego automatyczne częstościomierze
mikrofalowe. W latach dziewięćdziesiątych był kierownikiem i
uczestnikiem wielu prac aplikacyjnych dotyczących projektowania
różnych elementów toru radiolokacyjnego, w tym
wzmacniaczy mocy, źródeł mocy szumów oraz różnego
typu modulatorów cyfrowych i analogowych.
Jest autorem lub współautorem ponad 200 artykułów i komunikatów konferencyjnych, 20 patentów oraz siedmiu monografii, m.in.: Zastosowanie transformacji impedancji do badania obwodów mikrofalowych, PWN, Warszawa 1976. A Theory of Q-reciprocal Multiports nad Q-semmetrical matrices, Inst. of Electronic Fundamentals, Tech. Univ. of Warsaw, 1978 (współautor J. Osiowski), Mikrofalowe modulatory i przesuwniki fazy z diodami półprzewodnikowymi, PWN, 1984 (współautor J. Modelski). Wypromował 22 doktorów, spośród
których 3 zostało profesorami (Józef W. Modelski i
Wojciech K. Gwarek – na Politechnice Warszawskiej, Marek
Białkowski w University of Queensland, Australia). Za osiągnięcia
naukowe otrzymał nagrody indywidualne: Ministra Szkolnictwa Wyższego
i Techniki (1971), Sekretarza Naukowego Wydziału Nauk Technicznych
Polskiej Akademii Nauk (1976) oraz nagrody zespołowe: Ministra Nauki,
Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1981), Nagrodę „Mistrz
Techniki” (1989), a także dwie nagrody Urzędu Postępu
Technicznego i Wdrożeń (1990).
Od
1963 roku Tadeusz W. Morawski prowadził zajęcia dydaktyczne z „Teorii
pola elektromagnetycznego” na Wydziale Elektroniki Politechniki
Warszawskiej. W latach 1965-1990 prowadził wykłady z tego przedmiotu,
w latach 1975-1985 - wykład „Wybrane zagadnienia miernictwa
mikrofalowego”, od 1990 roku do chwili obecnej - wykład „Pola
i fale” i od 1992 roku - zaawansowany wykład z „Teorii
pola elektromagnetycznego” na studiach doktoranckich i
magisterskich. Napisał z tego zakresu skrypt i podręczniki:
T.Morawski, W.Gwarek – Teoria pola elektromagnetycznego
(Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1978), praca zbiorowa pod
redakcją T.Morawskiego, Zbiór zadań z teorii pola
elektromagnetycznego, (Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa
1990), T.Morawski, W.Gwarek, Pola i fale elektromagnetyczne (Wydawnictwa
Naukowo-Techniczne, Warszawa 1998, ostatnie wydanie zmienione i poprawione 2014), T.Morawski, J.Zborowska, Pola i fale elektromagnetyczne - Zbiór zadań, (Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej 2005).
Za
działalność dydaktyczną otrzymał w latach 1979 i 1983 Nagrody
Ministra Szkolnictwa Wyższego i Techniki (zespołowe) oraz Medal
Edukacji Narodowej w 1989 roku. Za całokształt działalności został odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP.
W latach 1990-2011 był członkiem Komitetu Elektroniki i
Telekomunikacji
Polskiej Akademii Nauk, był przewodniczącym Sekcji
Mikrofal i członkiem prezydium tego Komitetu (1996-2004). Od
połowy lat siedemdziesiątych jest członkiem Stowarzyszenia Elektryków
Polskich i Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i
Stosowanej. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych był
członkiem Zarządu Oddziałów Warszawskich tych organizacji.
Jest także członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego
oraz life senior member Institute of Electrical and Electronics
Engineers. Był członkiem wielu rad naukowych,
a także komitetów naukowych konferencji krajowych i
międzynarodowych (w tym m.in. sekretarzem naukowym „Europejskiej
Konferencji Teorii Obwodów i Projektowania” ECCTD ’80).
Obecnie jest członkiem komitetu naukowego
Krajowej Konferencji Elektroniki oraz Rady Programowej miesięcznika Elektronika.
Interesuje się muzyką, turystyką, fotografowaniem i filmowaniem. Aktywne hobby - jest największym obecnie autorem
palindromów (które tak samo się czyta wprost i wspak). Wydał
książki z palindromami: Gór ech chce róg (2005), Zagwiżdż i w gaz (2006), Zaradny dynda raz (2007), Żartem dano nadmetraż (2008), Kobyła ma mały bok (2008), Raz czart-raz czart (2009), Aga naga (2009), A kilku tu klika (2010) , Wór mrów (2010), Palindromy.pl - Antologia (2010), Elf układał kufle (2011), Trafili, popili, fart (2011), Listy palindromisty (2011), Lepiej i gorzej (współautor) (2012), A guru ruga (2012), 72 palindromy na wesoło (rysunki A. Męczyński)(2012), Palindromy i inne zabawy słowne (2012, wyd. II 2013), Nagie serca (współautor) (2012), Palindromadery (2012), Nawijaj Iwan (2013) oraz Moc lamp malcom (2013). Ponadto w roku 2007 wydano książkę Może jeż łże jeżom zawierającą wiersze różnych autorów z jego palindromami, a w roku 2013 kolejne dwie takie książki: Tu armata a tam raut oraz I laba na bali. W roku 2008 z jego inicjatywy powstała książka Panopticum I zawierająca wybrane wykłady profesorskie i habilitacyjne pracowników WEiTI związane z ich humanistycznymi zainteresowaniami. W Nowej Wsi (gmina Serock) utworzył Muzeum Palindromów. Prowadzi stronę internetową www.palindromy.pl.
|
Skład osobowy 
Links 1.0.b4by Duswald.de Polska adaptacja: APW Zwiastun;
Bookmarks v2.7_1l (2006-03-18) © 2006 TEGDesign